Αλληλεγύη στις καταλήψεις

Ζώντας σε μια φάση της ιστορίας του καπιταλισμού, όπου τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε τοπικό επίπεδο επιχειρείται μια βίαιη ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου προς όφελος των λίγων κι εκλεκτών, είναι αναπόφευκτο να εντείνεται κι ο πόλεμος του κρατικού  -και όχι μόνο- κατασταλτικού μηχανισμού ενάντια στην κοινωνία.Το μεταπολιτευτικό σώμα, αποτελούμενο από κόμματα, δημοσιογραφικούς μαϊντανούς, κεφάλαιο και παρακράτος, σε αρμονική σύμπλευση, αποκλείει και παραμορφώνει κάθε μορφή αμφισβήτησης του σαπισμένου πλέον οικοδομήματός του, οδηγούμενο έτσι στην απαραίτητη δημιουργία μαγισσών ούτως ώστε έπειτα να ξεκινήσει το κυνήγι τους.

Το μεταπολιτευτικό αυτό οικοδόμημα καταρρέει, δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως, ότι όταν το τέρας είναι βαριά τραυματισμένο, ενώ σπαρταράει στη γωνιά, γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνο.Είναι σίγουρο ότι εάν το κράτος μπορούσε ως δια μαγείας να εξαφανίσει τον ελευθεριακό/ αντιεξουσιαστικό  χώρο θα το έκανε πολύ ευχαρίστως με άμεσες διαδικασίες. Από τη στιγμή όμως που κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, του απομένει να σπιλώνει κάθε εγχειρήμα του και να το παρουσιάζει στους υπηκόους του ως κάτι το περιθωριακό.

Μιλάνε για κέντρα ανομίας κι εγκληματικότητας αυτοί που καταδικάζουν σε εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας, αυτοί που βασανίζουν και φυλακίζουν εκδικητικά μετανάστες και “αντιδραστικούς”… ΠΟΙΟΙ; Αυτοί που βιάζουν φύση και συνειδήσεις;;; Μιλάνε, όλο στόμφο, για λειτουργία παράνομου Ραδιοφωνικού Σταθμού (98 FM) αυτοί που από τις αρχές του 90 έχουν υπεξαιρέσει και παραχωρήσει σκανδαλωδώς τις δημόσιες ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες στους ντόπιους μαφιόζους.

Έχοντας απομείνει πλέον μόνοι τους με τους λίγους εναπομείναντες λωβοτομημένους-ρουφιάνους τους ως θεατές στο κουκλοθέατρο της πολιτικής σκηνής, ξέρουν ότι δεν τους παρέχεται καμιά συναίνεση από μέρους του κοινωνικού σώματος.Επαληθεύοντας το σύνθημα «όπου δε φτάνει το ψέμα του δημοσιογράφου, φτάνει το γκλοπ/μαχαίρι του μπάτσου/φασίστα» η κυβέρνηση έχει αδιάντροπα θέσει σε εφαρμογή την ακροδεξιά ατζέντα της χρυσής αυγής ως επιβράβευση προφανώς για την στήριξη της χ.α. σε κρίσιμα ζητήματα-ψηφοφορίες εντός της βουλής. Ανοιχτά πια το κράτος εκτάκτου ανάγκης που έχει (αν)επίσημα κηρυχθεί, σε συνεργασία με το παρακράτος, πραγματώνει επιθέσεις σε στέκια, καταλήψεις, μετανάστες, κτλ θέλοντας να εγκαθιδρύσει το φόβο και τη σιωπή.

Οι καταλήψεις και κάθε αυτοοργανωμένο-αντιεραρχικό εγχείρημα ειναι κέντρα έμπρακτης και ενεργητικής αμφισβήτησης της καθωσπρέπει πολιτικής σκηνής. Είναι νησίδες όπου πραγματώνονται, έστω και σε υβριδιακό επίπεδο, όλα όσα θα μπορούσαν να ειναι εικόνες μιας πιο ελεύθερης και αξιοπρεπούς μελλοντικής κοινωνίας. Είναι χώροι όπου ο καθένας μας ανεξαρτήτου φύλου, χρώματος, ηλικίας κτλ, μπορεί να εκφραστεί, να δημιουργήσει, να συζητήσει και να διαφωνήσει, να νιώσει οτι ο ίδιος μπορεί να διαμορφώσει τη ζωή του, μακριά απο νοοτροπίες ανάθεσης, υποταγής και εξάρτησης.

Στην περίοδο κοινωνικής όξυνσης στην οποία ζούμε, συνθήματα και αξιώματα του αναρχικού χώρου επί δεκαετίες (π.χ. άμεση δημοκρατία) μπαίνουν στο στόμα ή θέτονται ως ζητούμενα ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Γι’αυτό ακριβώς λοιπόν το κράτος επιτίθεται στις καταλήψεις, επειδή θελει να χτυπήσει τους πυρήνες μέσα στους οποίους γεννιούνται αυτές οι ιδέες.

Το βαρύ όπλο του κράτους για να κρατάει υποταγμένη μια κοινωνία εκτός από το καθεστώς φόβου το οποίο πλάθει, είναι και η δήθεν παντοδυναμία του ενάντια σε όποια προσπάθεια αντίδρασης. Οι 92 σύντροφοι την 9η Γενάρη, ανακαταλαμβάνοντας τη Βίλα Αμαλίας και αντιπαραθέτοντας στις διμοιρίες που τη φυλούσαν ως μοναδικά τους όπλα το πάθος για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, αμφισβήτησαν και εξευτέλησαν την αυταπάτη της δήθεν παντοδυναμίας του κράτους, κάτι το οποίο κατέστησε γεγονός ασυγχώρητο την πράξη της ανακατάληψης.

Με το μομέντουμ υπέρ μας, από την αυτοπεποίθηση που μας δίνει το ποτάμι κόσμου που κατέβηκε στους δρόμους την 12η Γενάρη, πρέπει να επιδιωχθεί το μεγάλο άλμα και να περάσουμε σαν κίνημα σε μια φάση ωριμότητας και εξωστρέφειας, βγαίνοντας από την «ασφάλεια» της αυτοαναφορικότητας και ξεκινώντας την αντεπίθεση μας. Η μαγιά υπάρχει και ειναι τα εκατοντάδες αυτοοργανωμένα στέκια, συνελεύσεις γειτονιάς κτλ. Το έδαφος είναι ευνοικότερο από ποτέ με μια κοινωνία σε αναβρασμό να ψάχνει μια λύση να βγεί από το τέλμα. Το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί είναι η εμπιστοσύνη της κοινωνίας προς εμάς και η διάχυση της αναρχικής ιδέας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με δράσεις εξωστρεφείς και σαφείς, δείχνοντας λύσεις στα σημερινά αδιέξοδα, συνδυάζοντας τα πάντα, με τα ελευθεριακά και αντιεραρχικά ιδανικά.

Σαν ρομαντικοί Δον Κιχώτες, κυνηγώντας τους δικούς μας ανεμόμυλους, να συνεχίσουμε να παλεύουμε, σε επίπεδο όχι μόνο συμβολικό αλλά πρώτα και πάνω απ’ολα δημιουργώντας ένα σύνολο από δίκτυα και αντι-θεσμούς τα οποία θα χρησιμεύσουν ως θεμέλια, έτσι ώστε να καταφέρουμε να γράψουμε εμείς οι ίδιοι την ιστορία τη δική μας και να καθορίσουμε αυτή των επόμενων.

 

-ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΛΑΝΕΣ-

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

 

Athens ANTIFA League Crew

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *