Raki Kazan & Rakos Ferreira

RAKI KAZAN

Η αρχή

«Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε», καζάνι από Ρακί

Τι βότκα τι ρακί, τι Rubin τι Καζάν, τι Αθήνα τι Ελλάδα και τι Ταταρστάν..             (από όπου και η ομώνυμη ρωσική ομάδα που παραφράσαμε το όνομά της, φέρνοντάς το λίγο στα μέτρα μας).

Ρακί (Raki) λοιπόν και όχι Pάki (υποτιμητικό παρατσούκλι που αποδίδεται στους Πακιστανούς από κάθε είδους Άγγλους ρατσιστές –αυτά τα φρούτα άλλωστε δεν ευδοκιμούν μόνο στα μέρη μας), με μια διάθεση αέρινη ώστε το νερό που καίει να κυλά  και να ενώνει συνειδήσεις σε μεγάλους και παιδιά, ενώ το μεγάλο Καζάνι μέσα στο οποίο όλοι μας χωράμε, να δρα καθαρτικά από κάθε είδους βρώμικα μυαλά που αναζητούν την καθαρότητα στο αίμα, το χρώμα, το έθνος, την φυλή.

Κάπως έτσι λοιπόν βράσαν και κυλήσαν οι επιδόσεις αυτής της ομάδας – σε μια φαινομενικά παράξενη αναλογία με την ποσότητα/ποιότητα ρακοποσίας της προηγούμενης νυκτός. Παρόλο που θεωρείται κοινά αποδεκτή η παραδοχή της αρνητικής επίδρασης του αλκοόλ πάνω σε αθλητικά ρεκόρ και αποδόσεις, και σε πείσμα των κάθε είδους ειδικών και managers, εμείς διαπιστώσαμε (στην πράξη) μάλλον το αντίθετο – ίσως επειδή δεν λειτουργούμε σαν επαγγελματίες αθλητές, αλλά σαν της αλάνας εραστές, συνειδητά ερασιτέχνες κλωτσοσκουφιστές, Ρακιστές Καζανόβες, με όπλα την συλλογική γιορτή και γκολ σαν δικές μας βόμβες.

Παρόλη όμως την φήμη το όνομα και την χάρη, σεβαστήκαμε την συλλογική απόφαση που ελήφθη εξ’ αρχής (και που θα μπορούσε να αποδοθεί ελεύθερα κάπως σαν «no alcohol, no drugs, only Rn’R on the football field!»), συμμορφωθήκαμε και αυτοπειθαρχήσαμε – υπήρξαμε δηλαδή καθόλα κύριοι/ες στο τερέν, χωρίς να έχουμε στο ενεργητικό μας ούτε καν μια μπύρα κατά την διάρκεια του αγώνα! (φήμες λένε πως αυτή ήταν και η βασική αιτία που απωλέσαμε το πρωτάθλημα, αφού ήταν σαν να παίζαμε διαρκώς «εκτός έδρας», σε γειτονιές που γίνονταν σιγά-σιγά έδρα όλων μας!)

Αν και είχαμε μια δυσκολία στην αριθμητική – άλλοτε με το ζόρι τρεις και άλλοτε με δυσκολία κάτω από δεκατρείς – πάντοτε στο τέλος βρίσκαμε την φόρμουλα της συμμετοχής, φιλτράραμε τον μαγικό ζωμό που από μικροί έχουμε πέσει μέσα, έτσι ώστε να ανακαλύπτουμε μαζί με όλα τα παιδιά του antifa league, «γαλατικά χωριά» ελεύθερα από μια κατεχόμενη Αθήνα, κατάμεστη από ρωμαικά στρατόπεδα απραξίας και παραίτησης.

Γιατί όπως τονίσαμε και στο κύκνειο «άσθμα» μας στην αμμουδιά της Βούλας (συνδιοργάνωση με το αυτοδιαχειριζόμενο κάμπινγκ), σε πόλεις και χωριά, στο κέντρο και σε γειτονιές, «όχι φασίστες, όχι ρατσιστές, σε θάλασσες και ακτές»!

RAKOS FEREIRA

Η συνέχεια

Η μετεξέλιξη και η μετενσάρκωση, αυτή την φορά με λιγότερο αλκοόλ (στο αίμα και στο όνομα!)

Είπαμε μήπως μειώνοντας τα επίπεδα αλκοόλ, είχαμε καλύτερη τύχη στο ομολογουμένως πιο ανταγωνιστικό (σε σχέση με το πρώτο του 2013) μη ανταγωνιστικό δεύτερο πρωτάθλημα antifa league 2013-14.

Κρατώντας κάτι από το παλιό (το πρώτο συνθετικό του ονόματος και αρκετούς παίκτες) και προσθέτοντας κατιτίς νέο (το όνομα-παράφραση της πορτογαλικής ομάδας Pacos de Ferreira, μαζί με νέες μετεγγραφές και ταπεραμέντο) ξεκινήσαμε φουριόζοι, φτάνοντας (ναι, είναι αλήθεια, μάρτυρας αδιάψευστος η βαθμολογία, τα γραπτά πάντα μένουν!) μέχρι και την τρίτη θέση σε σειρά (από την αρχή και όχι από το τέλος, αν και στο δικό μας πρωτάθλημα λίγη σημασία έχουν αυτές οι λεπτομέρειες, και εύκολα αναποδογυρίζουν..).

Με την προσθήκη ελληνοαμερικάνικου endurance, ιταλικής φινέτσας και αραβικής τσαχπινιάς, προσεγγίσαμε  το peak ακόμα και με αυτοθυσία – δύσκολα ξεχνιέται το επικό νικητήριο γκολ στην λήξη του αγώνα μας στο Αιγάλεω, με εξάρθρωση δεξιού αγκώνα ως δώρο (ειπώθηκε για τον γκολτζή πως ήταν «ο αγκώνας της ζωής του»!).

Αλλά επειδή είμαστε ομάδα που δεν αντέχει για πολύ τις δάφνες και τις κορυφές, συνεχίσαμε με σειρά ηττών (νομίζω 6 τον αριθμό), ξεπερνώντας μάλιστα σε αυτό ακόμα και την ομάδα της Villa Αμπαλίας – πρέπει να κάνουμε εδώ μια μικρή αναφορά σε αυτήν την αδερφοποιημένη ομάδα (αναμένατε, γιατί επείκεινται εξελίξεις), που προς τιμήν της κατόρθωσε να τερματίσει με χαρακτηριστική άνεση μακριά από το τέλος, όπως άλλοι την είχαν καταδικάσει..

Από το Παγκράτι (συνδιοργάνωση με συνέλευση ΒΚΠ) ως την Βούλα (που επιστρέψαμε ως παρατηρητές, και δρέψαμε τους κόπους μιας χρονιάς, περνώντας ακοπίαστα, αλλά με αρκετό άγχος στον επόμενο γύρο των play offs), και από τα Πατήσια ως την Villa Ζωγράφου, απολαύσαμε να κερδίζουμε χάνοντας και να χάνουμε κερδίζοντας, σε μια εναλλαγή που λίγο μετρά σε ένα μη ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, όπως είναι το δικό μας.

Και αφού λοιπόν ολάκερη χρονιά πράξαμε στο ακέραιο το καθήκον μας, είπαμε στο τέλος να αφήσουμε τους πιο νέους να κερδίσουν (στους Inginieros αναφερόμαστε), καθότι «η αξία των ηττημένων δίνει δόξα στον νικητή» – ή αλλιώς ειπωμένο, η δόξα του νικητή δίνει αξία στον ηττημένο!

Τίποτε όμως δεν τελείωσε όλα συνεχίζονται-εμπρός για το AthensAntifaLeague No3!

To be continued…

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *