Noσταλγώντας ένα ποδόσφαιρο από τα παλιά……..
Με κοτρώνες,δέντρα,στοίβες από ρούχα ως δοκάρια.Με “ποδαράκια” για να διαλέξουμε ομάδες.Με όλους να παίζουν σε όλες τις θέσεις,μέχρι και τον τερματοφύλακα ως παγκότερμα σε μια συνοικιακή εκδοχή του ολλανδικού total football (για το οποίο ούτε που είχαμε ακουστά).Με τον αγώνα να τελειώνει στα δέκα γκολ (όποιος τα πετύχαινε πρώτος).Με αγωνιστικό χώρο την αυλή του σχολείου,που τ΄απογεύματα έπαιρνε άλλο χρώμα και δεν φαινόταν πια τρομακτικό.Mε τις πλάτες στραμμένες στην μπασκετομανία της εποχής.Με σπόντες,μελέ και σύστημα αναμπουμπούλα.Με άπειρα διπλά να να παίζονται οριζοντίως,καθέτως και εγκαρσίως,καθώς κάθε παρέα έφτιαχνε το δικό της νοητό γήπεδο με μετακινούμενες συντεταγμένες και με τάσεις επέκτασης στο χώρο.Με το σκόρ να περνάει προϊόντος του χρόνου σε δεύτερη μοίρα και μέσα στην γενικευμένη ευφορία να ακούγεται κάθε τόσο “Πόσο είναι το σκόρ;”. Με διασταυρούμενες μπάλες στον αέρα και τους πάντες να παίζουν , χωρίς πρωταγωνιστές και χωρίς θεατές.Με τον καθένα να παίζει ως πρεσβευτής του παο,της αεκ,του οσφπ,του απόλλωνα κατά περίπτωση,με προσωπική του αποστολή να μεγεθύνει κι άλλο “εδώ,εδώ στο γήπεδο αυτό” το απέραντο έτσι κι αλλιώς μεγαλείο του συλλόγου.Με λίγα λόγια,το ποδόσφαιρο όπως το γνωρίσαμε και όπως θέλουμε να το θυμόμαστε για πάντα,δηλαδή ως παιχνίδι και χαρά άνευ όρων και πρώτη αντίληψη του τί θα πεί ομάδα.
Αποστρεφόμενοι το ποδόσφαιρο του σήμερα…..
Μια θλιβερή απο το θέαμα παραμόρφωση του αγαπημένου μας αθλήματος, μια κακοποίηση της εικόνας, που είχαμε πλάσει για το κόσμο των γηπέδων στα παιδικά μας χρόνια.Ποδόσφαιρο σήμερα θα πεί πρωταθλητισμός,στυγνός επαγγελματισμός,λατρεία του αποτελέσματος,σώματα εξωθημένα σε ακραία όρια,σχεδόν μεταλλαγμένα για να ρολλάρει η κρεατομηχανή του θεάματος.Θα πεί επίσης προνομιακός χώρος της μαφίας και του μαύρου κεφαλαίου,ομάδες –βιτρίνες για νομιμοποιήση μαύρων εσόδων,μανία επιβολής και θέληση εξόντωσης του αντιπάλου.Θα πεί πονταρίσματα και τζόγος εφ’όλης της ύλης, απο το τελικό αποτέλεσμα έως αριθμό κόρνερ και καρτών.Θα πεί υπερδιοργανώσεις-εκτρώματα τύπου Champions League,που εξυμνούν την σκοπιμότητα ,τον γιγαντισμό και το θέαμα υπερκλίμακας, «με όλη την υφήλιο να κρατά την ανάσα της».Θα πεί απώλεια της εντοπιότητας και του στενού τοπικού δεσμού με τον αγαπημένο μας σύλλογο,με όλο τον κόσμο να δηλώνει «μπάρτσα»ή «άρσεναλ»,λές και μεγάλωσε στη Ράμπλα ή στο Κέσσινγκτον.Θα πεί τις ανα τον κόσμο ΠΑΕ ως πραγματική εμπροσθοφυλακή στην εφαρμογή των φιλελεύθερων αρχών με σώματα ‘ταιηλορισμένα’, ώστε να μην κάνουν την παραμικρή περιττή κίνηση,με κατανομή εργασίας και κάθε παίκτη αποκλειστικά υπεύθυνο για τα λίγα τετραγωνικά μέτρα της ειδικότητας του,με εμμονή στην διαρκή ανακύκλωση έμψυχου δυναμικού(καμιά 15αριά μεταγραφές ανά σαιζόν)και με τους παίκτες να έχουν γίνει καταβόθρες βιοχημικών παρασκευασμάτων.Και να μην ξεχάσουμε και τις αθλητικές εφημερίδες,αυτά τα μνημεία βλακείας και σκουπιδοκατάνυξης, που είναι τα πρώτα ξαδελφάκια των φασιστοφυλλάδων ως προς την ρητορική τους.Με λίγα λόγια,επειδή έδρα της αγάπης μας για το ποδόσφαιρο είναι το θυμικό και οι πιο ρόδινες αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας,είναι πανεύκολο στο θέαμα να σφετερίζεται αυτά μας τα αισθήματα και να στήνει το αέναο χρυσοφόρο πανηγύρι του.
Μόνο που η σύγχρονη βιομηχανιά ποδοσφαίρου ας μην υπολογίζει εμάς στο πελατολόγιο της,ούτε ως οπαδούς ,ούτε ως θεατές.Ξαναγυρνάμε στις γειτονιές και στις αλάνες,να αποτίσουμε το δικό μας φόρο τιμής στο old school ποδόσφαιρο που μάθαμε και θυμόμαστε.Και ταυτόχρονα διαλαλούμε:
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΕΣ/ΣΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΝΟΙΚΙΕΣ ΜΑΣ Η ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΕΙ ΚΑΜΙΑ ΘΕΣΗ!
-Αστήρ Ανομίας- μέλος του Antifa League