Πρόσβαση για όσους δεν έχουν αυτοκίνητο ή μηχανή,είτε με το λεωφορείο 732 από Πανεπιστημίου και κατεβαίνετε στη στάση ”Γεφυράκι” είτε από Πλ.Αττικής όλα τα λεωφορεία ΕΚΤΟΣ του 420 και κατεβαίνετε στη στάση ”Μυκονιάτικα.
χάρτης εδώ
κείμενο καλέσματος:
«Are you footballist?», ρώτησε κι όπως ήταν λογικό, όσοι το ακούσαμε χαμογελάσαμε. Η εικόνα του 95 κιλών φίλου μας δύσκολα θα προκαλούσε σε κάποιον ένα τέτοιο ερώτημα. Αν όμως είσαι ο 12χρονος Χουσείν από το Αφγανιστάν, αν έχεις γράψει στην πράσινη μπλούζα σου το όνομα ενός, άγνωστου για το ευρύ κοινό παίκτη, αν λατρεύεις το ποδόσφαιρο, αλλά το στερείσαι, τότε ψάχνεις το είδωλό σου εκεί που οι περισσότεροι θα αδιαφορούσαν. Ο φίλος μας αρνήθηκε, αλλά εμείς επιβεβαιώσαμε την υπόθεση του: «Yes, yes he is profesyonal», απάντησα κι είπα το πιο όμορφο ψέμα της ζωής μου. Ο Χουσείν δεν θα άφηνε χαμένη την ευκαιρία. «Α pen». Εμείς ψαχνόμαστε να βρούμε στυλό και χαρτί. Το στυλό υπάρχει, το χαρτί αναζητείται. Ο πιτσιρικάς όμως δεν χαμπαριάζει, απλώνει την παλάμη του. Του γράφω πάνω, με κοιτάει και με ευδιάκριτη την ικανοποίηση στο πρόσωπό του αποχωρεί. Λίγο αργότερα έρχεται η ώρα μας να παίξουμε και έπρεπε –και στα δύσκολα, γιατί με τους μικρούς έκανε παπάδες- να δοκιμάσουμε τις ικανότητες του Χουσείν. Προσωπικά είχα πολύ άγχος. Έπρεπε να δικαιολογήσω το αυτόγραφο που έδωσα. Φροντίζω να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερος και θεαματικός, να εντυπωσιάσω. Ο αγώνας χάνεται, ο Χουσείν ήταν αρκετά αγχωμένος κι έχασε ευκαιρίες. Μετά έρχεται κοντά μου και με ύφος αυστηρού κριτή μου λέει: «very good» κι αποχώρησε.
Η παραπάνω ιστορία είναι το Αντίφα Λιγκ. Ή τουλάχιστον αυτό που θέλει να είναι και προσπαθεί να γίνει. Ένα πρωτάθλημα, μακριά από το μεταλλαγμένο, υποβαθμισμένο σε εμπόρευμα ποδόσφαιρο, μακριά από τον, εντός και εκτός γηπέδων φανατισμό, στο οποίο το ποδόσφαιρο και γενικά ο αθλητισμός θα έχουν το ρόλο για τον οποίο δημιουργήθηκαν: Να ενώνουν κι όχι να χωρίζουν τον κόσμο, να ψυχαγωγούν και να χτίζουν φιλίες κι όχι να γίνονται αφορμές μίσους. Το ποδόσφαιρο είναι μια γλώσσα παγκόσμια, που ομιλείται από δισεκατομμύρια ανθρώπους ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας και γλώσσας, που μπορούν να συνεννοηθούν κλωτσώντας ή καλύτερα «χαιδεύοντας μια μπάλα». Ακόμα κι αν κατά καιρούς χρησιμοποιήθηκε και ,εξακολουθεί να χρησιμοποιείται, για σκοπούς τελείως διαφορετικούς από το λόγο ύπαρξης του, αποτελώντας ακόμα και αφορμή πολέμων, όσο υπάρχουν ”γραφικοί” που τους αρκούν μια μπάλα και δυο πέτρες για δοκάρια, για να φτιάξουν το δικό τους Μαρακανά, τόσο θα αναδεικνύεται το ποδόσφαιρο όπως πραγματικά είναι, ένα παιχνίδι που τους χωράει όλους.
